Zwemmen of verzuipen in Herat

Meestal komen de verhalen vanzelf als vrienden en collega’s willen weten hoe het was op reis. Maar na mijn terugkeer uit Afghanistan kon ik alleen maar heel diep zuchten bij die vraag.
Misschien was ik deze keer extra somber vanwege mijn weerzien met een jonge schrijfster en haar vriendinnen.
Toen ik haar tien jaar geleden net na het vertrek van de Taliban leerde kennen, bruiste ze van de hoop en plannen. Nu overwoog ze te doen wat ze juist nooit wilde: vertrekken uit haar land. Dat vertelde mij in een notedop meer over de situatie dan vele uitvoerige analyses bij elkaar.
Zij en haar vriendinnen waren weerbare en rebelse dames die niet makkelijk de handdoek in de ring gooiden. Zo kwam het dat ze na een ochtend vol mismoedige verhalen toch vrolijk proestend in het water doken. Maar dat gebeurde in een zwembadje in een ommuurde tuin ver van de stad waar niemand hen kon zien of horen. Vrijheid op een paar vierkante meter.