Bij alle commotie rond generaal Petraeus passeren ook zijn succesvollere wapenfeiten de revu. Ik moet dan denken aan de woorden van mijn vriendin Sawsan die in 2006 uit de burgeroorlog van Bagdad vluchtte.
"The job was done", zegt ze altijd als ter sprake komt waarom het geweld daarna afnam. Mijn herinneringen aan de Iraakse hoofdstad geven haar gelijk. Het moorden stopte nadat de meeste soennieten door sjiitische doodseskaders verdreven waren en soennitische groepen een aantal wijken waar sjiieten woonden hadden gezuiverd.
Nu zwaait een door sjiieten gedomineerd bewind de scepter over de ooit gemengde stad.
Bij hun vertrek schreven Amerikaanse troepen de relatieve rust toe aan het succes van de counterinsurgency die Petraeus voerde. Zo raakte verhuld dat de VS in feite een nederlaag leden in een oorlog die sowieso al een historische blunder was.
Veel media deden kritiekloos mee aan de mythe over de unieke en effectieve aanpak van Petraeus. Welke journalist ging er niet uit joggen met de briljante generaal en liet daarna een fikse dosis ontzag door zijn reportage sijpelen?
Nu klinken overal beteuterde mea culpa's en het cliche dat Petraeus ook maar een mens is. Daarmee zien media het werkelijke drama over het hoofd.
Het werkelijke drama is niet een generaal die een scheve schaats reed, maar een generaal die een verloren oorlog in Irak tot een doctrine van succes moest oppoetsen en die aanpak vervolgens naar Afghanistan exporteerde.
