The Fatal Touch of War

"...and when they aimed their guns, he aimed his camera."
Uit: The fatal touch of war http://articles.boston.com/2011-04-24/news/29469243_1_soldiers-shooting-car

Mijn vriend P had de nodige glaasjes op toen hij belde vanuit de Half King Bar in New York, een pleisterplaats voor journalisten. Ik had zijn telefoontje al verwacht nadat ik in mijn kleine guesthouse aan de Birmese grens hoorde dat Chris Hondros en Tim Hetherington in Libie omgekomen waren. Drank en het delen van herinneringen met collega's leken me helemaal geen slechte manier om gestorven vrienden te memoreren. Ik had er heel wat voor over gehad om er bij te zijn.
P vertelde over een nacht onder de sterrenhemel van Falluja toen Chris en hij luisterden hoe een militair Jimi Hendrix in plaats van kogels door de woestijn liet knallen. Het was een absurde anekdote, maar hij vertelde veel: over vriendschap en over de enorme band die het delen van gevaar smeedt. P vloekte er vervolgens flink op los. De bar was inmiddels vrijwel leeg, maar hij probeerde het moment van naar huis gaan zo lang mogelijk uit te stellen. Daar wachtte immers iets dat veel erger is dan shock en redeloze woede: het besef dat het verlies onherroepelijk is.
Toen ik hoorde dat sommige Nederlandse media gratuit discussieerden over thrillseeking en of de twee de risico's wel hadden moeten nemen, was het mijn beurt om flink kwaad te worden. Tim Hetherington en Chris Hondros wisten wat ze deden en vooral ook waarom en juist dat maakte hun werk zo indrukwekkend. Ik dacht aan de foto's die Chris in het Iraakse Tal Afar had genomen toen Amerikaanse militairen bij een checkpoint het vuur op een Opel sedan openden. Een paar seconden later tuimelden bebloede kinderen naar buiten. Hun ouders waren dood. Het was een van de schaarse momenten in een zwaar gecensureerde oorlog dat de burgerslachtoffers werkelijk een gezicht kregen. Met dank aan Chris Hondros. http://www.chrishondros.com/images.htm en hij deed meer dan fotograferen dus lees vooral ook The Fatal Touch of War