Aan het ziekenhuisbed van de generaal

Snelle en massale uitbreiding van de politiemacht is een van de prioriteiten om van Afghanistan een veiliger land te maken. Nu kan ieder zinnig mens bedenken dat zo’n plan heel wat haken en ogen heeft. Vandaar mijn interesse in het onderwerp.
Drie jaar geleden was ik op bezoek bij een commandant van de politie die vanuit een ingestort bureau waar het vocht langs uitgebrande muren lekte, de scepter zwaaide over een van de grootste districten van Kabul. Toen ik eergisteren bij zijn nieuwe kantoor arriveerde, leek het wel een militaire basis met de hoge muren, zandzakken en manschappen met geweren in de aanslag. De commandant die inmiddels tot de rang van generaal bevorderd was bleek afwezig - hij was bij een recente aanslag gewond geraakt. Zo werd ik een dag later met een politiewagen naar het militaire ziekenhuis gebracht. Het ging in een tempo alsof we op dievenjacht waren.
Aan Afghaanse burgerziekenhuizen mankeert nogal wat, maar het militaire hospitaal stond er keurig bij.
De generaal lag te puffen in een megabed op de vip afdeling waar de zon ruimhartig naar binnen scheen. Een piepjonge lijfwacht spoot overvloedig parfum op de deken om de eventuele transpiratielucht te bezweren.
In zijn omzwachtelde arm had de generaal drie kogelwonden. De terroristen hadden het blijkbaar op zijn hart voorzien en het was een wonder dat hij de aanslag overleefd had. Drie van zijn lijfwachten waren omgekomen, een vierde zat met verband op zijn bovenlijf op een van de grote sofa’s. Hij keek alsof hij de schrik nog lang niet te boven was.
Tragisch genoeg is het onmogelijk om een stad tegen aanslagen te beveiligen. Bagdad bijvoorbeeld is met zijn doolhof van betonnen muren een van de zwaarst bewaakte steden ter wereld en ook daar gaat het nog heel vaak mis. Niet alleen omdat terroristen die bereid hun leven op te offeren vroeg of laat toch doel weten te treffen, maar ook omdat veiligheidstroepen in het complot zitten of worden omgekocht om een oogje dicht te knijpen.
Met zijn gezonde arm nam de generaal de doos chocolaatjes in ontvangst die ik had meegebracht. Hij bestudeerde de verpakking met foto’s van tulpen, molens en de grachten van Amsterdam. Vervolgens knikte hij waarderend. Als hij hersteld was leek Nederland hem een goed land voor een vakantie.