Aung San Suu Kyi liet verstek gaan bij de algemene vergadering van de Verenigde Naties in New York. 'The Lady' heeft geen zin in kritiek, luidde het hier en daar in de media. Dat commentaar miste een veelzeggend punt. Ze wilde haar land niet verlaten omdat de president in het buitenland in het ziekenhuis lag en ze vreesde dat het leger de staat van beleg zou afkondigen zodra ze in het vliegtuig stapte.
Al is hun relatie momenteel gespannen, toch is legerleider Min Aung
Hlaing blij met Aung San Suu Kyi. De Nobelprijswinnares en vroegere
darling van het Westen ligt als Adviseur van Staat internationaal
onder vuur vanwege de nietsontziende verdrijving van de Rohingya
bevolking door de veiligheidstroepen en milities. De senior general in wiens opdracht deze operatie wordt uitgevoerd, blijft te
midden van alle kritiek op Suu Kyi grotendeels buiten beeld.
Wie
door Centraal Birma/Myanmar reist zal niet veel van de Tatmadaw, het
leger, merken. De
militairen verblijven achter de muren van hun bases. De oorlog met de
minderheden wordt in afgelegen gebieden uitgevochten waar weinig
buitenlandse pottenkijkers zijn. De eindeloze sessies van mannen in
uniform die decennialang de staatstelevisie domineerden, zijn
grotendeels verdwenen, net als de meeste rode billboards die overal
boodschappen verspreidden als “Alleen de Tatmadaw is een vader,
alleen de Tatmadaw is een moeder”, “De Tatmadaw en het volk zijn
éen” en “De Tatmadaw zal de Unie nooit verraden.”
Die
indruk van afwezigheid is bedrieglijk. Dankzij een lange geschiedenis
van overheersing zit het militaire instituut nog altijd diep
verankerd in alle aspecten van de samenleving.
Die rol van hoeder van de natie (met een Birmaanse boeddhistische identiteit) eist de Tatmadaw deze dagen weer openlijk op. Met alle schade vandien voor het democratiseringsproces en de pogingen tot vrede met de etnische minderheden en het stichten van een federale staat. Het land staat op een verontrustend kruispunt.
Die rol van hoeder van de natie (met een Birmaanse boeddhistische identiteit) eist de Tatmadaw deze dagen weer openlijk op. Met alle schade vandien voor het democratiseringsproces en de pogingen tot vrede met de etnische minderheden en het stichten van een federale staat. Het land staat op een verontrustend kruispunt.
Voor het hele verhaal zie De Groene Amsterdammer van deze week.
