Over die internationale interesse waarschuwde een doorgewinterde Shan politicus toen ik bij hem op de bank zat: "Met beleid graag. Anders wordt het zoiets als rijst voeren aan een pasgeboren baby."
Deels is die goldrush natuurlijk een race richting klatergoud, want ik voorspel dat het zakendoen in Birma Westerse nieuwkomers nog vies zal tegenvallen.
En dan was er de tsunami van journalisten. De massale persconferentie in de tuin van Aung San Suu Kyi was een hilarische reunie van oudgedienden die jaren op de zwarte lijst hadden gestaan. Hoewel de verhalen in Birma voor het oprapen liggen hadden de meeste fotografen slechts een opdracht: een unieke foto van Suu Kyi. Maar aangezien de dame de status van een popster heeft en bijbehorende meutes op de been brengt, eindigden de meeste fotografen s avonds fiks mopperend in de bar. Hun humeur kelderde tot een dieptepunt toen Suu Kyi vanwege uitputting haar campagne voortijdig stopte. Het was allemaal even amusant als fascinerend, maar zoals altijd bevonden de meest veelzeggende verhalen zich buiten de spotlights. In een populair theehuis waar oude vrienden elkaar troffen om de overwinning te vieren en de ongewisse route voorwaarts te bespreken. In een moderne flat waar een hiphopzanger bekende hoe beduusd hij was over zijn nieuwe functie als parlementarier. In een Karen wijk van Rangoon waar rebellen uit de jungle voor het eerst in decennia hun achtergebleven familie troffen.
