Vertrek

De Britse reisschijver Colin Thubron, wiens proza soms leest als een gedicht, zegt het volgens mijn geheugen ongeveer zo: "There are places from which one never truly leaves." Die zin zat in mijn hoofd toen ik op mijn laatste avond na een ontmoeting met dissidenten door de verlaten straten terug naar mijn hotel reed.

Dubbelrol

Zo ben je een vijand van de staat en zo ben je reclamemateriaal.
Dat ging als volgt: Het wilde nog niet zo lukken met het prestige van de nieuwe hoofdstad. Ook het nachtleven kwam niet echt van de grond op deze middle of nowhere plek. Cafe Flight moet daar verandering in brengen. In een geparkeerd vliegtuig waar de airco overuren maakt kunnen bezoekers verfrissende consumpties kiezen uit een lijstje dat Ice Stimulator heet, en al nippend door de kleine ovale raampjes naar het verlaten donker staren. Dat deden mijn collega en ik blijkbaar met zo veel enthousiasme dat ons gevraagd werd in een promotiefilmpje voor de staatstv te figureren. In de wetenschap dat veel vrienden plezier zouden beleven aan die beelden, stemden we toe.

Het vliegtuig van de landelijke luchtvaartmaatschappij was vanuit de westelijke provincie in drie stukken aangevoerd nadat het vanwege een ramp onbruikbaar was geworden. Er was destijds niemand omgekomen, vertelde de leider van het promotieteam opgetogen.

In dit land

In dit land zien spooks er uit als spooks. Dat scheelt voor als je gevolgd wordt.

In dit land spotten inwoners dat de enige betrouwbare berichten in de staatskrant de overlijdensadvertenties zijn.

In dit land noemt de regering het reduceren van straffen voor politieke gevangenen van 65 naar 64 jaar een amnestie.

In dit land geurt de frangipani alsof daarmee iets van de wreedheid te verzachten valt.

In dit land overleven mensen - niet dankzij, maar ondanks hun regering.

OBL

Op een peuterluchthaven aan de Thais Birmese grens wachtte ik tot het roze propellervliegtuig met zijn kanariegele snaveltje (zo'n speelgoed ontwerp bedenkt volgens mij alleen Thailand. Net als de naam Nok Air, wat Vogel betekent) arriveerde. Die mini-omgeving was niet de enige reden voor mijn bevreemding over de We Got Him en Mission Accomplished euforie in de echte wereld. Om te beginnen leek het mij aan de rechter om te bepalen of recht was geschied, niet aan de president van Amerika. En onze aardbol een veiliger plaats? Ik geloofde er niets van.
Zoals de Amerikaanse auteur en journalist Chris Hedges zegt: "Terrorism is a tactic. You can't make war on terror." En hij constateert nog meer wat de moeite waard is: "We responded exactly as these terrorist organizations wanted us to respond. They wanted us to speak the language of violence. ...So while I certainly fear al-Qaida, I know it’s intentions. I know how it works....While I don’t in any way minimize their danger, I despair. I despair that we as a country, as Nietzsche understood, have become a monster that we are attempting to fight."