Moeder en zoon

Wie heeft er de afgelopen week niet gekeken naar de hereniging van Aung San Suu Kyi met haar jongste zoon Kim?
Daar sta je dan als volwassen man van drieendertig tegenover een moeder die je sinds je elfde nauwelijks meer hebt gezien. En wat deed Kim terwijl de militaire camera's op hem inzoemden? Hij trok zijn trui uit om zijn blote schouder te laten zien. Daarop prijkte een rode tatouage met een 'fighting peacock'. Dat is het symbool van zijn moeders partij: de Nationale Liga voor Democratie.
Zo moeder, zo zoon zou ik zeggen.
Ik ben benieuwd of de Birmese staatstelevisie dat gebaar ook uitgezonden heeft.

Aung San Suu Kyi

Natuurlijk was het gisteren nog veel te vroeg om te concluderen dat de vrijlating van Aung San Suu Kyi een stap naar verzoening en democratisering zou worden. Natuurlijk kwam de "goed nieuws show" de junta prima uit na alle kritiek op de gefraudeerde en gemanipuleerde verkiezingen. Net als alle andere politieke gevangenen is Suu Kyi een pion in het cynische schaakspel dat de militaire leiders van Birma spelen. Maar toch was het een moment van grote vreugde voor velen toen met het vallen van de avond Suu Kyi's gezicht boven het hek van haar huis op University Avenue verscheen.
Ik keek naar alle hernieuwde hoop, verwachtigen en blijdschap om me heen en dacht aan de woorden van Pablo Neruda: "Je kunt veel bloemen vernietigen, maar de lente laat zich niet doden."