Toestemming om te vuren?

Zo belandden we op de Prinsengracht toch weer in 9/11 en de oorlog al was het nu juist de bedoeling er een vredig avondje van te maken. Een vriendin was nog maar nauwelijks aan mijn eettafel neergestreken, of ze brandde vol lof los over de documentaire ‘Toestemming om te vuren’ van het VPRO-programma Tegenlicht. De film laat zien wat oorlog voeren betekent en hoe dramatisch de gevolgen zijn voor iedereen die met zo’n conflict te maken krijgt. ‘Toestemming om te vuren’ doet de kijker stilstaan bij het lot van degenen in wier landen na 9/11 de bommen vielen, een onderwerp dat in de overdosis aan herdenkingsnieuws nogal zeldzaam bleek.
Ze had nog iets gezien dat haar schokte, maar deze keer was dat minder complimenteus bedoeld. Ze refereerde aan een reportage uit Tripoli waarin te zien is hoe twee Nederlandse journalisten, beschermd door helm en scherfvest, hun gewapende begeleider in zijn burgerkloffie vooruit laten gaan om te verkennen of het voor de verslaggevers niet te gevaarlijk is. Hoe gaan journalisten bij het maken van dit soort spannende verhalen eigenlijk met hun lokale medewerkers om? wilde ze weten.
Ik bekeek het item een dag later en hoewel ik aanneem dat de journalisten zich verantwoordelijk voelden voor hun begeleider, kon ik me goed voorstellen dat haar vraag ook andere oplettende kijkers thuis zwaar op de maag lag.