tag:blogger.com,1999:blog-57680239038622392082024-03-05T21:46:33.147-08:00Minka Nijhuis JOURNALISTIEK DIE DE TIJD NEEMT
Over Afghanistan, Birma, Irak, Syrie en andere oorden waar geleefd wordt in oorlog en dictatuur. En over het vak.
https://www.zijspreekt.nl/actueel/nieuws/in-beeld/Journalistiek-die-de-tijd-neemt-Minka-Nijhuis-InBeeld-bij-ZijSpreekt/369/4/1/Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comBlogger158125tag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-62717902817260004842021-02-09T02:05:00.001-08:002021-02-14T23:33:41.961-08:00De Tatmadaw is een vader en een moeder<p>Dit artikel dateert van 2017. Na de coup van 1 februari zijn de troepen net als tijdens de crackdowns van 1962, 1974, 1988 en 2007 ook in de steden van Centraal-Myanmar weer verschenen. Hier is een inkijkje in de aard van een leger dat al decennia de macht heeft. </p><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Wie door Centraal Birma/Myanmar reist zal niet veel van de Tatmadaw, het
leger, merken. De militairen verblijven achter de muren van hun bases. De
oorlog met de minderheden wordt in afgelegen gebieden uitgevochten waar weinig
buitenlandse pottenkijkers zijn. De eindeloze sessies van mannen in uniform die
decennialang de staatstelevisie domineerden, zijn grotendeels verdwenen, net
als de meeste rode billboards die overal boodschappen verspreidden als “Alleen
de Tatmadaw is een vader, alleen de Tatmadaw is een moeder”, “De
Tatmadaw en het volk zijn éen” en “De Tatmadaw zal de Unie nooit verraden.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Die indruk van afwezigheid is bedrieglijk. Dankzij een lange geschiedenis van
overheersing zit het militaire instituut nog altijd diep verankerd in alle
aspecten van de samenleving.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het was 1940 toen Aung San, de vader van Aung San Suu Kyi in het geheim de
boot naar China nam om voor zijn onafhankelijkheidsstrijd tegen de Britse overheersers
steun te zoeken bij de communistische partij. Maar hij belandde in Amoy, dat al
bezet was door de Japanners. Zij zagen onmiddellijk de bruikbaarheid van de
charismatische 25-jarige Aung San en zijn 29 kompanen. Na een
periode van training door Japanse commandanten werd in 1941 in Bangkok The
Burma Independence Army opgericht. De jonge leiders dronken water met druppels
van eenieders bloed en zwoeren eeuwige trouw aan elkaar en aan de bevrijding
van hun vaderland. Duizenden jonge Birmese nationalisten sloten zich
aan. Toen bleek dat het land van de Rijzende Zon de onafhankelijkheid niet
dichter bij bracht, koos de BIA tegen het eind van de Tweede Wereldoorlog de
zijde van de Geallieerden. Dat werd de route naar een zelfstandige staat
waarvan de vlag op 4 januari 1948 omhoog ging. Nog altijd hebben de Dertig
Kameraden in Centraal-Birma een legendarische status. Vooral Bogyoke (Grote
Generaal) Aung San die aan de vooravond van de onafhankelijkheid door een
politieke rivaal werd vermoord, staat als martelaar bij de Birmanen (de
grootste etnische groep waaruit hij afkomstig was) op een onwankelbaar
voetstuk. Maar het leger dat hij oprichtte ging al snel een omstreden reputatie
tegemoet.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">De kwestie van de status van de etnische minderheden was in de onderhandelingen
met de Britten onopgelost gebleven, en dat wreekte zich onmiddellijk. De Karen
in Oost-Birma namen als eerste al net voor de onafhankelijkheid de wapens op,
veel andere groepen volgden. Na turbulente jaren waarbij grote delen van het
land in handen van opstandelingen waren, zegde de regering toe dat over meer
autonomie te praten viel. Bij de militairen ging het alarm af. Zij waren er van
overtuigd dat het land door die belofte uiteen zou vallen. In 1962 greep het
leger definitief in. Het begon aan een opmars als hoeder van de natie.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Studenten in Rangoon (Yangon) ondervonden aan den lijve wat het betekende
daartegen in verzet te komen. Vermoedelijk werden enkele honderden jongeren
tijdens protesten tegen de coup doodgeschoten en een dag later blies het leger
het historische gebouw van de studentenbond op.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Maar het was vooral in de gebieden van de minderheden dat het leger zich
decennialang van zijn wreedste kant zou laten zien. Pya Lei Pya, The Four Cuts,
heette de counterinsurgency die de rebellen moest afsnijden van bevolking,
voedsel, middelen en informatie.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Wat dat in de praktijk betekende maakte ik van dichtbij mee sinds ik in het
begin van de jaren negentig regelmatig bij rebellengroepen in de jungle begon
te verblijven. Door de talloze interviews met vervolgde burgers leken mijn
notitieboekjes op verslagen van Amnesty. Velen waren zo vaak gevlucht dat ze de
tel kwijt raakten. Vrouwen vertelden schichtig en met veel schaamte over
verkrachtingen. Anderen kwamen met verhalen over dwangarbeid,
martelingen, en gedwongen verhuizingen naar door het regime gecontroleerd
gebied. Dagelijks dreven er lijken in de rivier. Het waren menselijke dragers
die het leger als lastdieren gebruikte om wapens en voedsel de bergen in te
dragen. Ook de gewapende minderheden hadden mensenrechtenschendingen op hun
geweten, maar die stonden in geen verhouding tot wat de Tatmadaw aanrichtte.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het bewind voerde een beleid van verdeel en heers. Er ontstond een
besmettelijk klimaat van onderling wantrouwen en paranoia die voortdurend
aangewakkerd werden. In de zwaar gecontroleerde staat bestond bijna geen
uitwisseling tussen de oorlogszones en de rest van het land. De meeste burgers
die in Centraal-Birma in het door het militaire regime gecontroleerde gebied
woonden, waren slecht op de hoogte van wat zich in de gebieden van de
minderheden afspeelde. Tot de dag van vandaag is het voor de Birmaanse
meerderheid moeilijk te begrijpen hoe diep de grieven van deze
bevolkingsgroepen gaan. En al was het geen oorlog in Centraal-Birma, ook daar
kreeg men te maken met zware onderdrukking. Dat het leger evengoed bereid was
het vuur op eigen ongewapende burgers te openen, werd vooral duidelijk tijdens
de massale opstand in 1988. Het protest dat miljoenen de straat op deed gaan
vanwege de armoede, onderdrukking en het wanbeleid, kostte duizenden levens. De
gevangenissen zaten overvol. Het leger verkondigde dat het chaos en een door
communisten aangestuurde opstand had voorkomen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">De hoeder van de natie verstevigde zijn rol in de samenleving met nog meer
fanatisme. Veel Westerse landen bevroren na het bloedbad de betrekkingen, maar
met inkomsten uit de verkoop van natuurlijke hulpbronnen en belastingen over
witgewassen drugsgelden werd flink geïnvesteerd. Er kwamen de modernere wapens
uit China en Rusland en het troepenaantal werd uitgebreid van 250.000 naar
ongeveer 400.000. Officieren en andere hogere militairen kregen speciale
opleidingen en aparte ziekenhuizen. Op de legeracademies werden niet alleen
officieren opgeleid, maar ook ambtenaren voor het civiele bestuur. Via enorme
conglomeraten strekte de Tatmadaw ook zijn tentakels uit in de economie.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het land werd neergezet als een lappendeken van maar liefst 135 nationale
rassen. Dat klonk antropologisch gezien interessant, maar in werkelijkheid was
het de zoveelste variant van verdeel en heers door een Birmaans gezag. In het
leger maakten minderheden en niet-boeddhisten steeds minder kans op promotie.
De boodschap over de identiteit van het land was steeds dezelfde: die lag
verankerd in een boeddhistische Birmaanse staat waarbij andere groepen
tweederangs burgers waren. Het militaire regime creëerde een vruchtbare
voedingsbodem voor angst en vijandigheid jegens andere groepen in de samenleving.
Vooral moslims moesten het ontgelden. Konsekwent luidde ook de boodschap dat de
Rohingya's die voor het merendeel stateloos zijn, indringers uit Bangladesh
zijn. Als politieke spanningen of protesten tegen het regime opspeelden, werd
er door de autoriteiten vaak geweld tegen moslims geënsceneerd om de aandacht
af te leiden van de werkelijke problemen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het bloedbad van 1988 was ook voor burgers die het leger totnogtoe het
voordeel van de twijfel hadden gegund een keerpunt. The People's Army van Bogyoke
Aung San bleek een instituut geworden dat niet alleen opstandige rebellen, maar
ook zijn eigen inwoners als vijanden beschouwde.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Mede daarom raakte Aung San Suu Kyi een enorme snaar toen ze in 1988
tijdens haar eerste grote toespraak aan de voet van de Shwedagon pagoda
verkondigde dat het leger weer een leger moest worden zoals haar vader zich dat
had voorgesteld en dat zich buiten de politiek hield al sprak ze ook over haar
affectie voor het instituut dat haar vader had opgericht. Maar toen ze de legertop
verantwoordelijk stelde voor de deplorabele staat waarin het land verkeerde
werd dat de reden van haar huisarrest dat af en aan ruim 15 jaar zou
duren. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Mensen slikten hun afkeer van de Tatmadaw in. Maar binnenskamers broeide
het en in de theehuizen gonsde het met regelmaat van de spottende grappen en
besmuikt commentaar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Een stille daad van volksverzet maakte ik mee toen ik in het midden van de
jaren negentig op 27 maart, Armed Forces Day, oog in oog met het leger stond.
Onder het dreunen van marsmuziek marcheerden de militairen in lange colonnes
door de straten. Hun gezichten versteend onder hun helmen, hun benen in een
stramme paradepas. Op hun geweren staken glanzende bajonetten. Het
was de enige dag in het jaar dat de Tatmadaw zich in de stad vol ornaat liet
zien. Maar de trottoirs bleven op wat families van militairen na veelzeggend
leeg. Sinds de verhuizing naar de nieuwe hoofdstad Naypyitaw in 2005 is Armed
Forces Day een ceremonie in het militaire hoofdkwartier waar slechts vips
toegang hebben.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Interviews gaf het gesloten militaire bolwerk niet. In een poging meer van
het leger te begrijpen bezocht ik regelmatig het Tatmadaw museum in Rangoon.
Het had veertig jaar geduurd voor het departement van psychologische
oorlogsvoering de expositie compleet genoeg vond om het museum te openen. Ik
dwaalde er langs vele meters materieel. Tanks, vliegtuigen, jeeps, kanonnen,
geweren – de uitstalling leek op een uitvergrote jongensdroom. Our motto: To
keep wheels moving and guns ring, zei een bordje naast het wapentuig. Er kwam
ook geen einde aan de foto's die een nobele versie van de rol van het leger in
de geschiedenis toonden. De veldslagen in de jungle dienden om het uiteenvallen
van de staat te voorkomen en de etnische minderheden die de wapens neerleggen
werden aangeduid als “returned to the legal fold”. Op enorme afbeeldingen
overzagen de generaals de aanleg van wegen, bruggen, dammen en nieuwe
schoolgebouwen. Er stonden maquettes van rijstmolens, elektriciteitscentrales,
luchthavens, golfterreinen en honderden andere moderne verworvenheden die door
het leger waren aangelegd. Qua omvang valt dit oude museum inmiddels in het
niet bij de nieuwe versie, dat zich buiten de nieuwe hoofdstad Naypyitaw
bevindt. Maar de boodschap aan bezoekers is nog altijd dezelfde: de
Tatmadaw is niet alleen een professionele gevechtsmachine, maar ook het
middelpunt van elke belangrijke gebeurtenis in de recente geschiedenis en de
stichter<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">van een moderne natie.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">De civiele instituten raakten ernstig ondermijnd. Thant Myint U, een
Birmese academicus die opgroeide in de Verenigde Staten, constateert in zijn
boek River of Lost Footsteps (2006): De afgelopen veertig jaar is het leger
niet meer het belangrijkste staatsinstituut, maar praktisch het enige
staatsinstituut, zelfs op lokaal niveau.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Ergens bleef de Tatmadaw ook een reus op lemen voeten. De deserteurs en
krijgsgevangenen die ik in de jungle te spreken kreeg, maakten geen deel uit
van die elite. Ze durfden in handen van de vijand evenmin openlijk hun zegje te
doen, maar hun verschijning vertelde ook al een verhaal. De meesten waren maar
twee koppen groter dan de geweren die ze droegen en ze zagen er zwakjes uit. Ze
vertelden dat ze uit arme families kwamen en weinig kans hadden op ander werk.
Sommigen waren gedwongen gerekruteerd. Het leger gebruikte de nieuwelingen
vooral als kanonnenvlees wanneer er heuvels ingenomen moesten worden. De
militaire top die ondanks onderlinge rivaliteit uit eigenbelang bijeen bleef,
vertrouwde zijn lagere regionen niet. Rotaties van commandanten moesten
voorkomen dat er andere machtsbases ontstonden.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">In 2011 kwamen er na de installatie van een regering die vooral
uit ex militairen bestond, prille hervormingen. Het was een traject dat de
militaire machthebbers jarenlang hadden voorbereid als “Een routekaart naar een
bloeiende gedisciplineerde democratie in zeven stappen”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Volgens ingewijden was het flink gaan steken dat Birma als verpauperde
sloof door het leven ging terwijl andere landen in de regio aanzienlijke
groeicijfers boekten. De Westerse steun die in ruil voor politieke hervormingen
werd toegezegd, was bovendien hard nodig als tegenwicht voor de uit hand
gelopen economische en culturele overheersing door China. Met dit geregisseerde
proces werd voor de aftredende militairen ook een veilig en lucratief pensioen
geregeld.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Het was van meet af aan de vraag hoe ver de fragiele hervormingen zouden
gaan. Een ondemocratische grondwet die in 2008 door een referendum onder
dwang aangenomen werd, garandeert het leger vijfentwintig procent van de zetels
in het parlement en de totale controle over de belangrijkste ministeries
Defensie, Binnenlandse Zaken Grensbewaking. Onder Binnenlandse Zaken valt ook
het vrij onbekende maar invloedrijke General Administration Department, een
instituut dat zeggenschap over het ambtenarenapparaat heeft.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Met de nieuwe semi-civiele regering trad ook senior general Min Aung Hlaing
aan. Een ambitieuze, met zijn 61 jaar relatief jonge militair, die aan de
prestigieuze Defence Services Academy was opgeleid. Hij leidde nietsontziende
operaties tegen etnische minderheden, en toonde zich ook een havik bij
protesten van burgers in de steden.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Hij liet meteen weten dat hij een professioneel modern leger op wilde
bouwen. Het is evenmin een staatsgeheim dat hij voor de verkiezingen van 2020
politieke ambities heeft. Terwijl veel van de de vorige militaire machthebbers
zich omringden met vage adviseurs en astrologen, laat hij op facebook zien een
man van de wereld te zijn. Het is een publiek geheim dat hij zijn blik gericht
heeft op het presidentschap.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">In een interview met de BBC in 2015 gaf hij geen teken dat hij het nodig
vond de macht van het leger in de politiek in te dammen. Dat zou pas kunnen als
er vrede in het land is. Heel wat Birmezen menen dat de opnieuw opgelaaide
conflicten de Tatmadaw in die zin best goed uitkomen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-margin-top-alt: auto;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Maar wie goed luistert hoort wel vaker omineuze boodschappen in zijn
optredens. In het 'standaard leger' dat hij propageert zouden gewapende
etnische groepen welkom zijn. Maar het betekent het dat de minderheden zich
onder het commando van Birmanen moeten stellen en dat is juist een van de grote
twistpunten in het vredesproces. De gedachte van een federale staat zoals de
minderheden die eisen staat voor de Tatmadaw van oudsher gelijk aan het
uiteenvallen van de staat. Min Aung Hlaing vermijdt het zich duidelijk uit te
spreken over die heikele kwestie. Ondertussen ventileert hij wel ideeën die
doen vermoeden dat hij net als zijn voorgangers een boeddhistische Birmaanse
staat prefereert. Zo belooft hij regelmatig om het boeddhisme voor de
toekomstige generaties tegen kwade invloeden van te beschermen. Daarmee doelt
hij vooral op moslims die volgens hem het land willen domineren. De senior
general staat aan het hoofd van een gruwelijke geweldsoperatie waarbij de militairen
en milities honderdduizenden van de overwegend statenloze Rohingya's verdreef
naar Bangladesh en op grote schaal moordde, martelde en verkrachtte.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 107%;"><o:p> </o:p></span></p><br /><p></p>Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-12018575888411922342020-05-11T00:13:00.000-07:002020-05-11T00:13:08.690-07:00Vanwaar dit boek?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Vandaar dit boek.<br />
Over Gekkenwerk. Trouw, 9 mei 2020<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6WVijPbMZUuuoaPmpI5gKhqYSUoduV1XBgfah-ipaFsoq041sILUzTNuiC-Nz5OoUik_bnKe1gb2dJCDtwg-AZIHAC7UVKr2oNO64CweSwCJwoM88EDkwHyX44LBTuIWo0bGg_Q2ldQI/s1600/Trouw+Gekkenwerk+mei+2020+IMG_5711.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6WVijPbMZUuuoaPmpI5gKhqYSUoduV1XBgfah-ipaFsoq041sILUzTNuiC-Nz5OoUik_bnKe1gb2dJCDtwg-AZIHAC7UVKr2oNO64CweSwCJwoM88EDkwHyX44LBTuIWo0bGg_Q2ldQI/s320/Trouw+Gekkenwerk+mei+2020+IMG_5711.PNG" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-8871143483396417612020-04-26T00:22:00.000-07:002020-05-11T00:22:35.801-07:00Geen frontlinie maar een klapstoel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Parool, 25 april 2020</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNx-5nGJbgrrWvjKXiDnyBZ5I5_CZqqCdepSrBEqqYE2dCOXIgVp3s5uDWoevBqgzp2XpRWfc3EOrFPy_b5XiGM9ApTufaRupxqWQ3Rlg8GimoXDERgE0sbbqVvoNxKQMS_2xzdTyP4sY/s1600/Parool+Klapstoel+IMG_5694.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="926" data-original-width="1280" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNx-5nGJbgrrWvjKXiDnyBZ5I5_CZqqCdepSrBEqqYE2dCOXIgVp3s5uDWoevBqgzp2XpRWfc3EOrFPy_b5XiGM9ApTufaRupxqWQ3Rlg8GimoXDERgE0sbbqVvoNxKQMS_2xzdTyP4sY/s400/Parool+Klapstoel+IMG_5694.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-81509987442366003882020-03-23T08:46:00.004-07:002020-03-23T08:46:34.990-07:00Gekkenwerk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcy3rU4hdy1JnJPMbvLQk0iush6yEziHB-vcUpIRkC_KlpHb4jUHTZs1mPX34Bvxtx-EKYvJSAsFa58a59z7veQVv2s5_1T9w6T_zRw-v1CbxLsQ-X9mEqyrvfkKeJ8KWB2uvjgf5oZLs/s1600/Gekkenwerk_omslag_03_02-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="631" data-original-width="396" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcy3rU4hdy1JnJPMbvLQk0iush6yEziHB-vcUpIRkC_KlpHb4jUHTZs1mPX34Bvxtx-EKYvJSAsFa58a59z7veQVv2s5_1T9w6T_zRw-v1CbxLsQ-X9mEqyrvfkKeJ8KWB2uvjgf5oZLs/s320/Gekkenwerk_omslag_03_02-1.jpg" width="200" /></a></div>
<br /></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-23511494961586553932020-01-15T00:10:00.000-08:002020-05-11T00:11:07.954-07:00Hoe IS een verdienmodel werd in de journalistiek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
Hoe IS een verdienmodel werd in de journalistiek. Als het
aankomt op oorlogsverslaggeving heeft het marktdenken de journalistiek steviger
in zijn greep dan goed is voor een vak met een maatschappelijke taak. Het zijn
vooral Syrische collega’s die ons herinneren aan het lot van burgers in de
oorlog.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Lees verder:</div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://www.vn.nl/journalistiek-verdienmodel-is/">https://www.vn.nl/journalistiek-verdienmodel-is/</a></div>
<br /></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-60644574558138533212019-09-03T02:01:00.001-07:002019-09-30T00:27:13.893-07:00Oost-Timor en de pers<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Terwijl de term fake news opgang maakt en ook andere verdachtmakingen van media maar al te gebruikelijk zijn, bedanken Timorezen deze dagen journalisten juist voor hun werk. Ze weten maar al te goed wat het betekent in de vergetelheid te geraken.<br />
Toen het Indonesische leger in december 1975 met veel geweld Oost-Timor binnenviel, waren er geen onafhankelijke getuigen meer om daarover te berichten. De militairen hadden de zes laatste buitenlandse verslaggevers al het zwijgen opgelegd. Ook in de 24 jaar daarna haalde de gruwelijke bezetting die naar schatting tussen de 100.000 en 200.000 Oost Timorezen het leven kostte, maar zelden het nieuws. <br />
Dat veranderde in 1999. Honderden journalisten kwamen verslag doen van het referendum over aansluiting bij Indonesië dat onder supervisie van de Verenigde Naties plaatsvond. Het was een missie zonder wapens. Indonesië stond geen VN troepen toe en de Indonesische politie droeg de verantwoordelijkheid voor de veiligheid. Die wankele constructie wreekte zich meteen. Lokale milities die door het Indonesische leger waren opgezet en bewapend, konden in de aanloop naar het referendum vrijelijk hun gang gaan om de bevolking met geweld tot de keuze van autonomie te dwingen. Voor de wereld moest het lijken alsof de voor-en tegenstanders van onafhankelijkheid elkaar te lijf gingen en een burgeroorlog in de lucht hing. Het plan mislukte. Ondanks alle intimidatie stemde ruim 78 procent van de Timorezen voor een eigen land.<br />
Ook de geregisseerde geweldsorgie die als wraak op de uitslag volgde, probeerden de Indonesische militairen te verkopen als een reactie van Timorese tegenstanders van de onafhankelijkheid waarmee zij niets van doen hadden. <br />
Niet alleen het Indonesische leger wilde van getuigen af. Ook leiders van de VN beschouwden journalisten als pottenkijkers toen hun missie na het referendum in chaos ontaardde en ze de compound waar zo’n 1500 doodsbange Oost-Timorezen onder de blauwe vlag bescherming hadden gezocht, dreigden te verlaten. De aankondiging dat er na een definitieve evacuatie geen kans meer op vertrek zou zijn en dat wie achter bleef niet langer welkom was op het VN terrein, zette de meeste journalisten die het maanden hadden volgehouden, onder druk om alsnog te vertrekken.<br />
Maar het verjagen van de allerlaatste pers mislukte. Vanuit de compound die door militairen en milities werd belaagd, bleven verslaggevers hun berichten sturen. <br />
Zonder live tv beelden, zonder sociale media maar met teamwork rond een satelliettelefoon slaagde de journalistiek er in de omsingelde VN missie en Oost-Timor in de schijnwerpers te houden. <br />
Het was een scala aan factoren dat Indonesië uiteindelijk dwong om het geweld te stoppen en een internationale troepenmacht onder leiding van Australië te accepteren. Ook tientallen medewerkers van de VN bleven uiteindelijk op hun post in Dili en redden op eigen initiatief mensenlevens. Maar onafhankelijke getuigen speelden een cruciale rol, zowel voor als na het referendum. Journalisten ontmaskerden keer op keer de propaganda vanuit Jakarta dat het Indonesische leger bezig was de orde op Oost-Timor te herstellen. Ze toonden ook het ongelijk aan van regeringen die Indonesië veel te lang het voordeel van de twijfel gaven omdat ze voor de zoveelste keer in de geschiedenis de relatie met de uitgestrekte archipel belangrijker vonden dan het lot van een klein eiland. <br />
Die laatste dagen van de bezetting nam het Indonesische leger afscheid met een orgie van geweld, precies zoals het al die maanden in de aanloop naar het referendum had gedreigd en zoals in diverse documenten gepland stond. Het is in de eerste plaats aan de moed van de Timorese bevolking zelf te danken dat er twintig jaar na dato een herdenking én een viering van een vrij en onafhankelijk Oost-Timor plaatsvond. Maar diverse oorlogen plus heel wat ontwikkelingen in de mediawereld later staan die laatste intense dagen in de VN compound ook op mijn netvlies als een ijkpunt voor wat journalistiek vermag, al is dat zeldzamer dan je zou wensen. <br />
<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-86222684994956586762019-07-02T01:24:00.001-07:002019-09-10T23:15:25.649-07:00Waarom onderbetalen van freelance journalisten de hele samenleving treft<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><b>Freelance journalisten onderbetalen treft de hele <br />
samenleving<br />
</b><br />
De Nederlandse Vereniging van Journalisten heeft de noodklok geluid over de tarieven voor freelancers in de media-industrie. Het alarm heeft een ironische bijklank. Wanneer andere bedrijven honoraria hanteren die geen enkel recht doen aan de geleverde prestaties, zijn mediaorganisaties er als eerste bij om dat aan de kaak te stellen, maar over de misstand in eigen gelederen zwijgen de meeste organisaties liever. Een publiek dat zich graag hard maakt voor een eerlijke productie van voedsel en kleding moet beseffen dat ook heel wat af te dingen valt op de manier waarop de informatie die ze consumeren tot stand komt.<br />
Maar het betreft veel meer dan een financiële misstand. Talloze freelance journalisten hebben jaren in hun specialistische onderwerpen geïnvesteerd en zijn qua inhoud zwaargewichten. Als zij het vak noodgedwongen verlaten, onderbetaalde opdrachten afwijzen of met veel te weinig middelen aan de slag gaan, verdwijnt cruciale dossierkennis. Het maakt de waakhond van de democratie vatbaarder voor misinformatie, propaganda, spins, frames en valse narratieven. Dat heeft gevolgen voor de hele samenleving. Een slechter geïnformeerde samenleving is immers per definitie een minder democratische samenleving.<br />
Ook de berichtgeving vanuit oorlogszones en crisisgebieden draait voor een belangrijk deel op freelancers. Het is een relatief dure tak van sport en het onderwerp ‘Buitenland’ ligt moeilijk in de markt. De druk op deze journalisten om zich te profileren is groter dan ooit. De verslaggever moet geen bescheiden getuige zijn die zich in dienst van het verhaal stelt, maar een verteller die prominent optreedt. Foto’s van een helm, scherfvest, of boerka zijn selling points geworden om dit prominent optreden te bewijzen. ‘Met gevaar voor eigen leven’ wordt te pas en te onpas als reclame toegevoegd aan de verslaggeving. Wie gewond raakt, mag bij talkshows aanschuiven om van dat wapenfeit kond te doen. Roem & Reuring, in plaats van kennis, als journalistiek criterium.<br />
Het is extra schrijnend tegen de achtergrond van de tragedies die oorlogen en crises zijn. Treurig genoeg is het voor freelancers een heel wat beter verdienmodel om ‘sexy’ onderwerpen te produceren waarmee te scoren valt, dan complexe items te maken die inzicht bieden.<br />
Natuurlijk is het belangrijk dat freelancers leren om hun verhalen aan de man te brengen en dat mediabedrijven zich beraden hoe het publiek te bereiken. Maar de marketinggedachte en het mantra dat de freelancer van zichzelf een merk moet maken zijn doorgeslagen. In alle pogingen om de verkoopcijfers zo veel mogelijk op te krikken, raakt een essentieel principe in de knel: dat journalistiek een maatschappelijke taak heeft en dat die niet luidt: u vraagt en wij draaien.<br />
Het leidt veel te vaak tot een gehypte, ondoordachte berichtgeving, die vooroordelen en clichés over verre oorden eerder bevestigt dan onderzoekt, en het creëert een pseudowerkelijkheid. Het is een journalistiek die te weinig tegengas biedt aan spins, frames en vijandbeelden die door de spelers in conflicten en crises steeds professioneler en met veel mankracht worden aangereikt. Een journalistiek die pas in actie komt als de vlammen uit het dak slaan en die de lange aanloop naar conflicten en crises negeert.<br />
Voorbeelden te over. De meeste media vertrokken rond 2010 uit Irak. „The story was dead”, zo luidde het. De lange aanloop naar de inname van Mosul door IS in 2014 bleef daardoor grotendeels buiten beeld. De berichtgeving over Afghanistan in het kader van de ‘war on terror’ legde jarenlang het accent op de strijd van westerse troepen tegen de Taliban. De samenwerking van westerse militairen met corrupte warlords die minstens evenveel bloed aan hun handen hadden, de cruciale rol van stammen, en de invloed van Pakistan en andere landen in de regio bleven zwaar onderbelicht. Vandaag de dag wordt het nieuws over Syrië gedomineerd door verhalen over IS. De westerse angst voor terreur zet de toon veel vaker dan het gegeven dat ook een heel scala aan andere factoren speelt.<br />
Met zorgvuldigheid, nuance en duiding een blik geven in een wereld die niet ophoudt bij de eigen grenzen: het is in tijden van populisme, giftig nationalisme en internationale spanningen belangrijker dan ooit.<br />
<br />
Een versie van dit artikel verscheen ook in NRC Handelsblad van 1 juli 2019 <br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-87564411752159461772019-06-14T06:34:00.000-07:002019-06-20T06:34:29.667-07:00Bericht uit Idlib: Ik kijk de dood in het gezicht met alle kracht die ik in me heb<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
Het is rond negen uur ’s avonds als Amany al-Ali zich per Messenger meldt. ‘Het is vreselijk. Weer zo veel doden vandaag.’ De 35-jarige al-Ali woont in Idlib in Noord-Syrië waar de oorlog sinds maart weer in alle hevigheid is opgelaaid. ‘Het is wachten op de dood die elk moment kan komen.’ Haar foto op Facebook laat een kamer zien met een houder potloden op een kleine houten tafel, een schildersezel en schetsen aan de muur.<br />
<br />
Lees verder op: https://www.groene.nl/artikel/het-is-mijn-droom-dit-te-overlevenMinka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-70277108862961275092019-06-11T10:13:00.000-07:002020-03-05T05:38:43.784-08:00Een bestsellerauteur en een gevangene<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
<br />
<br />
Het is een zomerse dag als op 31 januari in de historische Queen Victoria Gardens van Melbourne de grootste literaire prijs van Australië wordt uitgereikt. De genodigden laten een luid ‘Vrijheid’ horen als blijkt dat Behrouz Boochani met zijn boek No friend but the mountains de winnaar is. Zelf ontbreekt de Koerdisch-Iraanse schrijver in het feestgedruis. Duizenden kilometers verder naar het noorden, op een afgelegen eiland in de Stille Zuidzee, reageert hij met een videoboodschap op de bekroning van zijn werk: ‘Het is een overwinning voor de menselijkheid.’ En: ‘Ik geloof oprecht dat woorden krachtiger zijn dan het hek van deze plek.’ <br />
<br />
Lees verder op:https://www.amnesty.nl/wordt-vervolgd/behrouz-boochani-ik-ben-auteur-van-een-bestseller-en-een-gevangene<br />
<br /></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-64064952526838911242019-03-20T06:28:00.000-07:002019-09-08T01:47:24.648-07:00De kelder van de weduwen. Over Marie Colvin en het vak<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
‘Dit is het ergste wat we ooit gezien hebben’, zei Marie Colvin per Skype tegen haar vriendin en collega Lindsey Hilsum die in een Londense tv-studio zat. ‘Ik weet het’, antwoordde Hilsum, ‘maar wat is je exitstrategie?’ Er viel een stilte. Toen zei Colvin: ‘Die heb ik niet. Dit is het. Ik werk er nu aan.’ Enkele uren later lag haar lichaam onder het puin in de gebombardeerde wijk Baba Amr in Homs.<br />
Vlak voor Colvin in februari 2012 aan haar ongewisse tocht naar Noord-Syrië begon, hadden de twee elkaar nog getroffen in Beiroet. Verslag doen vanuit de oorlog in Homs overschreed alle grenzen die de doorgewinterde Hilsum zichzelf gesteld had. Colvin was ongewoon gespannen, maar ze deed de waarschuwingen van haar tafelgenoten af met: ‘Anyway, it’s what we do.’Het was een reactie die haar kenmerkte. Verder willen en durven gaan dan collega’s was al 25 jaar de aanpak waarmee ze over vrijwel alle grote conflicten van deze tijd berichtte.<br />
Even onderkoeld als overtuigd had ze het ruim een jaar voor haar dood nog verwoord bij een toespraak in St Bride’s, de kerk voor journalisten in de Londense Fleet Street: ‘Berichten over oorlog betekent naar plekken gaan die verscheurd worden door chaos, destructie en dood, en proberen te getuigen. Het betekent de waarheid vinden in een zandstorm van propaganda wanneer legers, stammen of terroristen slaags raken. En ja, het betekent risico’s nemen, niet alleen voor jezelf maar vaak ook voor de mensen die nauw met je samenwerken.<br />
Op die 22ste februari gebeurde wat Colvin juist altijd wilde vermijden in haar artikelen. Ze werd zelf het verhaal. Het lot van de burgers in Homs, de dood van de populaire Syrische videoblogger Rami al Sayed en de jonge Franse fotograaf Rémi Ochlik sneeuwden onder in het nieuws over de omgekomen journalistieke veteraan. Net als de dood van Syriërs die in de dagen erna hun leven offerden om de vier overgebleven buitenlandse journalisten in veiligheid te brengen.<br />
<br />
Lees verder op: https://www.groene.nl/artikel/de-kelder-van-de-weduwen<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-8655612844729898942018-09-24T00:35:00.000-07:002018-09-28T00:38:23.453-07:00Wat de duikvlucht van Aung San Suu Kyi ons vertelt over de media<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
".....“Ga je haar opzoeken?” was met regelmaat de eerste vraag van opdrachtgevers als ik een reis naar Myanmar aankondigde. Als tongen bleven struikelen over haar naam, adviseerde ik wel eens het op “Sushi” te houden. Dat voorbij de villa op University Avenue een complexe lappendeken van spelers lag met conflicten waarin inmiddels een derde generatie opgroeide, was een heel wat lastiger te verkopen verhaal...."<br />
<br />
"....Als er iets was dat ik leerde van mijn verblijf in de jungle, was het wel dat het land waaraan ik zo gehecht geraakt was, meerdere zielen in zijn borst droeg. Maar in Centraal-Birma waar de burgeroorlog ver weg was en de stalen vuist van de junta het leven domineerde, was het makkelijk die beladen maar o zo cruciale complexiteit te vergeten...."<br />
<br />
<br />
Uit: https://www.vn.nl/<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-48733898671108638812018-09-15T04:07:00.000-07:002018-11-04T04:10:15.117-08:00De vervlogen hoop van Myanmar<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div>Het blijft in Myanmar heel wat stiller dan daarbuiten omtrent het vernietigende rapport dat de Fact Finding Mission van de Verenigde Naties op 27 augustus op tafel legde. Volgens de onderzoekers, die in maart 2017 aan de slag gingen, moeten de opperbevelhebber van het leger Min Aung Hlaing plus vijf andere militairen bij het Internationaal Strafhof (ICC) of een ad hoc internationaal tribunaal worden aangeklaagd wegens genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdrijven. Ze baseren hun conclusies onder andere op honderden interviews met slachtoffers van de operaties die het leger sinds 2011 uitvoerde tegen de grotendeels stateloze Rohingya-moslims en tegen de minderheden in de staten Kachin en Shan.<br />
Lees verder via:<br />
https://www.groene.nl/artikel/vervlogen-hoop<br />
<br />
<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-35570745270797277542018-09-07T13:22:00.001-07:002018-09-19T01:53:10.879-07:00Vakgenoten in Myanmar in de kou<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
Een verhaal over moedige journalisten in Myanmar dat mijn hart een beetje brak terwijl ik het schreef.<br />
Vandaar dat er een domme fout in sloop. Waar vermoedelijk niemands oog aan blijft haken maar het mijne natuurlijk wel - helaas nadat het artikel al ter perse was.<br />
For the record 27 augustus moet uiteraard 3 september zijn.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFxArSpm36UYPNDylQH21B79wup9mXavfARA7aRp45GOS91jto7pcJ2z73GSZpsyer_cvF0qw-g_wd33lVTurFVnIG06WoExUGBVMab7oeC5eVkTEIi0FB6513z4EpTSs5UthosvHJ20g/s1600/media+IMG_4760.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFxArSpm36UYPNDylQH21B79wup9mXavfARA7aRp45GOS91jto7pcJ2z73GSZpsyer_cvF0qw-g_wd33lVTurFVnIG06WoExUGBVMab7oeC5eVkTEIi0FB6513z4EpTSs5UthosvHJ20g/s320/media+IMG_4760.jpg" width="224" height="320" data-original-width="896" data-original-height="1280" /></a></div>Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-62435911583111524352018-08-28T04:47:00.000-07:002018-10-26T10:13:23.991-07:00Hoe de senior general van Myanmar een wapen verloor<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Voor zover bekend is dit de laatste foto op de Facebook account van Min Aung Hlaing, de opperbevelhebber van de Tatmadaw, het leger van Myanmar. Gepost op 26 augustus: op de terugweg vanuit Rusland waar hij onder andere winkelde voor wapens.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHNemsvx-ZMN7Qym9OYdQO5Iadr6vI7pU1nNOyA7WsYXHKblieMc_mXgDpPQULdt5_89CiAFY0s1652HNfJe-PAv1GauLfSkQE0x1doPU0_sXK9KjJAtbUXLPNqZ_88eni87LzkwiYA94/s1600/MAH+2+IMG_4751.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHNemsvx-ZMN7Qym9OYdQO5Iadr6vI7pU1nNOyA7WsYXHKblieMc_mXgDpPQULdt5_89CiAFY0s1652HNfJe-PAv1GauLfSkQE0x1doPU0_sXK9KjJAtbUXLPNqZ_88eni87LzkwiYA94/s320/MAH+2+IMG_4751.JPG" width="320" height="222" data-original-width="938" data-original-height="652" /></a></div>Amper was de senior general weer op het honk, of hopla, hij raakte een wapen kwijt dat minstens zo belangrijk was als zijn militaire arsenaal: de communicatie met zijn achterban.<br />
Terwijl VN onderzoekers een vernietigend rapport op tafel legden dat Min Aung Hlaing en vijf van zijn collega' vervolgd moeten worden voor genocide, oorlogsmisdrijven en misdaden tegen de menselijkheid, blokkeerde Facebook zijn account Ik durf er het nodige onder te verwedden dat die sanctie hem zwaarder op de maag ligt dan alle vernietigende woorden van het VN rapport aan zijn adres bij elkaar.<br />
Ook 17 andere accounts uit militaire kringen, plus 52 FB pagina's en eén Instagram-account werden verwijderd. Bij elkaar goed voor zo'n 12 miljoen volgers. Facebook verklaarde: "International experts … have found evidence that many of these individuals and organizations committed or enabled serious human rights abuses in the country and we want to prevent them from using our service to further inflame ethnic and religious tensions." <br />
De ongekende move tegen een hoogste militair deed wereldwijd heel wat monden openvallen. Maar het was ook een duidelijk geval van too little too late en vermoedelijk een poging om het eigen elektronische straatje schoon te vegen.<br />
Experts met Myanmarees sprekende medewerkers waarschuwen het bedrijf van Zuckerberg al jaren (voor het eerst in 2013) dat Facebook in Myanmar een vehikel is voor het verspreiden van haatdragende taal, discriminatie en laster, vooral over Rohingya en andere moslims. CEO Mark Zuckerberg gaf eerder dit jaar toe dat het verspreiden van hate speech in Myanmar op zijn platform een reëel probleem was. Maar zijn verweer dat het zeer serieus genomen werd en dat het bedrijf al jaren met experts in Myanmar samenwerkte, werd door zes lokale organisaties meteen weerlegd. In een open brief schreven zij dat wat in Myanmar gebeurde juist het tegenovergestelde was van effectief beheer. Er werd vertrouwd op externe partijen, er was geen instrument om escalatie te voorkomen, en er werden geen lokale belanghebbenden ingeschakeld om oplossingen te vinden. Ook onlangs kwam er weer kritiek dat het bedrijf nog altijd onvoldoende doet om hatespeech tegen te gaan.<br />
Inwoners van Myanmar zijn na jaren van isolement en een dieet van staatspropaganda in sneltreinvaart op de elektronische snelweg beland. Onder de ijzeren vuist van de junta moest de enkeling die toegang had tot internet zich van trucs bedienen om de censuur te omzeilen. Vanwege een staatsmonopolie waren simkaarten met prijzen van zo’n 2000 dollar de duurste ter wereld. Ook in het iets vrijere klimaat dat na 2010 ontstond, beschikte tot 2014 slechts zo’n éen procent van de 53 miljoen inwoners over toegang tot internet. Dat veranderde in razend tempo nadat in 2014 de markt werd vrijgegeven en buitenlandse Telecombedrijven arriveerden. Anno 2018 kost een simkaart met dataverkeer 1,5 dollar. Volgens de eigen gegevens van Facebook gebruiken maandelijks tussen de 15 en 20 miljoen inwoners de social media site. Voor velen is FB het enige venster op de wereld en de informatie wordt angstwekkend makkelijk als waar beschouwd.<br />
<br />
<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-28790694489669167542018-08-01T04:53:00.000-07:002019-09-08T01:39:33.169-07:00Syrie, land zonder burgers<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
"..Het is 22 april 2017 als Ameer al Halbi in het Amsterdamse muziektheater een staande ovatie krijgt. Als jongste winnaar ooit ontvangt de 21-jarige Syriër een tweede prijs in de World Press Photo-competitie voor zijn serie Rescued from the Rubble uit het belegerde Oost-Aleppo. Hij was achttien toen hij met een geleende camera vastlegde hoe kinderen door de reddingwerkers in Aleppo uit het puin werden gehaald. Al snel vonden de beelden ook hun weg naar internationale media zoals AFP. Terwijl na afloop van de ceremonie om hem heen de glazen klinken, vertelt hij hoe hij de puinhopen van zijn Aleppo voor zich ziet in plaats van de feeërieke skyline rond het IJ. <br />
Tussen die brokstukken fotografeerde hij negen maanden eerder zijn eigen vader. Het duurde even voor hij hem herkende in het bestofte slachtoffer zonder handen en benen. De reddingswerker kwam om bij een tweede aanval op de plek waar de bom was ingeslagen. Die beruchte tactiek van de Syrische en Russische luchtmacht kostte al tientallen hulpverleners het leven. <br />
‘De stad is minder vernietigd dan de mensen’, zegt Al Halbi in de aangrijpende documentaire die de NOS over hem en twee collega's maakte. Hij herhaalt die woorden nog regelmatig nu hij in ballingschap in Parijs zijn toekomst richting probeert te geven. De bezeerde blik in zijn lichte ogen vertelt net zo veel als de foto's van de wereld die hij vastlegde. Toen hij aan zijn werk begon, dacht hij dat zijn foto’s verschil zouden maken. Dat geloof is hij kwijt."<br />
<br />
Lees verder op:<br />
https://www.groene.nl/artikel/ze-recyclen-kinderenMinka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-28009647753982260072018-01-23T23:41:00.000-08:002018-08-29T23:58:15.664-07:00Die boeddhisten toch...La Ploumen in beeld<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
Terecht besteedde de talkshow van Eva Jinek aandacht aan het tragische lot van de Rohingya uit Myanmar. De verhalen van Lilianne Ploumen die als Tweede Kamerlid voor de Partij van de Arbeid de vluchtelingen in Bangladesh bezocht, waren buitengewoon aangrijpend.<br />
Dubieuzer werd het toen ze aan een toelichting begon: “Wij hebben altijd het idee van boeddhisten dat het hele vreedzame mensen zijn en we hopen altijd zo te worden als zij. lk kan je zeggen: je wilt echt niet zo zijn als deze boeddhisten in Myanmar. Ze zijn gewelddadig... Er is daar een idee van dat Myanmar zuiver moet worden en daar passen de Rohingya, maar ook andere minderheden niet in.”<br />
Die simplistische bewering heeft met de complexe werkelijkheid van Myanmar zo goed als niets te maken. Het geweld tegen de Rohingya wordt door leger en milities uitgevoerd. Het aanjagen van de haat tegen deze statenloze moslims gebeurt door een een lokale extreem nationalitische partij van de overwegend boeddhistische Rakhine minderheid, en door een harde kern van nationalistische monniken. Deze monniken hebben vertakkingen in de politiek en onderhouden ook nauwe banden met hardline ex-militairen en hun medestanders die het proces van democratisering willen ondermijnen. Ze borduren voort op een koloniaal verleden waarin sommige monniken een fel nationalisme propageerden, omdat hun leer en hun positie door vreemdelingen bedreigd zouden worden. Andere toonaangevende monniken treden nauwelijks op tegen de giftige boodschap van deze nieuwe generatie fanatici en sommigen gaan er zelfs in mee. <br />
Bij een groot deel van de Birmese bevolking is weinig sympathie voor de Rohingya. Mede dankzij jarenlange propaganda van het regime worden zij beschouwd als indringers en ook buitenproportionale angst voor moslimterrorisme en islamitische overheersing spelen een rol in de houding. Maar aanhangers van het idee dat het land een zuivere natie zonder andere minderheden dient te worden zijn de meeste boeddhistische burgers net als de meeste monniken niet. Met haar uitspraken draagt Ploumen bij aan kwalijke framing en beeldvorming.<br />
In haar verhaal over de ontmoeting met Aung San Suu Kyi in november 2013 waarin de situatie van de Rohingya ter sprake werd gebracht, missen een paar schakels. Ploumen bezocht Myanmar als minister van Buitenlandse handel en Ontwikkelingssamenwerking met een delegatie van bedrijven en opende een handelskantoor. Na decennia van dictatuur waren prille hervormingen op gang gekomen. Er was een vleugje meer vrijheid en dankzij tussentijdse verkiezingen had Aung San Suu Kyi een oppositiezetel in het parlement. Maar de oude macht had de touwtjes nog flink in handen. Buiten de steden woekerden problemen voort. Tienduizenden Rohingya bivakkeerden na het geweld van 2012 in de westelijke Rakhine staat in kampen en ook honderden anderen raakten hun huizen kwijt. In de noordelijke Kachin- en Shan staat waren tienduizenden burgers ontheemd geraakt vanwege de gevechten tussen het regeringsleger en de troepen van de etnische minderheid.<br />
Als minister stond Ploumen een beleid voor waarbij economische ontwikkeling als motor voor democratisering diende. In het kader van de handelsmissie lag bij haar bezoek aan Myanmar en bij haar gesprek met Aung San Suu Kyi het zwaartepunt bij de vraag wat Nederland en Nederlandse bedrijven konden bijdragen aan economische vooruitgang.<br />
Al gloorde prille hoop, veel Birmezen keken ook met zorg en scepsis naar de ontwikkelingen. Ze beseften maar al te goed hoe zorgvuldig een kern van militairen en hun medestanders het traject van transitie hadden geregisseerd. Met een “Routekaart in zeven stappen naar een bloeiende en gedisciplineerde democratie” bepaalden de oude machthebbers de grenzen van de hervormingen. De politieke oppositie, het maatschappelijk middenveld en de organisaties van etnische minderheden stonden voor de taak om de zeer beperkte ruimte die de militairen toelieten op te rekken. Talloze goed ingevoerde Birmezen waarschuwden buitenlandse bezoekers om de betrekkingen niet te snel te normaliseren. Het zou een regering die het legeruniform voor een burgerjasje had verruild, legitimeren en versterken. Om die reden gaf de opening van een handelskantoor heel wat bezorgde blikken. <br />
Tijdens de receptie ter gelegenheid van het bezoek van de minister en de handelsdelegatie was haar toespraak monter. Verantwoord ondernemen zat de Nederlandse bedrijven in de genen en het moment was daar om dat ook in Myanmar in praktijk te brengen. Toen enkele gasten in de loop van de avond toch de precaire mensenrechtensituatie aankaartten, stuitte dat op weerstand. In een proces van transitie vielen nu eenmaal spaanders bij het hakken.<br />
De spaanders zijn een fikse verzameling houtblokken geworden. <br />
Ploumen wil dat Nederland als voorzitter van de Veiligheidsraad het voortouw gaat nemen om het lot van de Rohingya te verbeteren. Er zal veel stuurmanskunst en kennis nodig zijn om druk op regering en leger uit te oefenen en tegelijkertijd de kansen op een beter Birma toch te steunen. Zonder in de val van wijsheid achteraf te trappen is het belangrijk om daarbij ook Ploumens beleid van Buitenlandse handel en Ontwikkelingssamenwerking nog eens flink onder de loep te nemen.<br />
<br />
Zie ook: NRC Handelsblad, 22 januari 2018Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-22090241759295483722017-10-25T09:36:00.000-07:002018-10-26T09:38:54.675-07:00De prijs van het Vrije Woord<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis4bgr3RgH_FbuEWC3OsaSIaeTk54J0VhKrp4dY_dpXJhkqgla6hOQwrnyWigNggojjrHLHUItn6wnYsCyM0v_MJJCX8Pg-t5iQJyZuVyTqwvzKo6vA40JktC0Z-3J4Cwflrlpo5HLhg0/s1600/Nieuwspoort.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis4bgr3RgH_FbuEWC3OsaSIaeTk54J0VhKrp4dY_dpXJhkqgla6hOQwrnyWigNggojjrHLHUItn6wnYsCyM0v_MJJCX8Pg-t5iQJyZuVyTqwvzKo6vA40JktC0Z-3J4Cwflrlpo5HLhg0/s320/Nieuwspoort.jpg" width="320" height="204" data-original-width="960" data-original-height="611" /></a></div><br />
<br />
https://www.nieuwspoort.nl/nieuws/overzicht/moedige-vakvrouw-minka-nijhuis-wint-de-nieuwspoort-prijs-van-het-vrije-woord-2017/?fbclid=IwAR2rGhTXaIQJGFllqVoR0DPDn-MghDfMJEb8-idiq2KSngD1AryzrKF4p6wMinka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-33049465425021951742017-09-26T05:43:00.001-07:002017-10-10T04:05:48.361-07:00De hoeder van de Birmese staat <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Aung San Suu Kyi liet verstek gaan bij de algemene vergadering van de Verenigde Naties in New York. 'The Lady' heeft geen zin in kritiek, luidde het hier en daar in de media. Dat commentaar miste een veelzeggend punt. Ze wilde haar land niet verlaten omdat de president in het buitenland in het ziekenhuis lag en ze vreesde dat het leger de staat van beleg zou afkondigen zodra ze in het vliegtuig stapte. </span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Al is hun relatie momenteel gespannen, toch is legerleider Min Aung
Hlaing blij met Aung San Suu Kyi. De Nobelprijswinnares en vroegere
darling van het Westen ligt als Adviseur van Staat internationaal
onder vuur vanwege de nietsontziende verdrijving van de Rohingya
bevolking door de veiligheidstroepen en milities. De senior general in wiens opdracht deze operatie wordt uitgevoerd, blijft te
midden van alle kritiek op Suu Kyi grotendeels buiten beeld.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Wie
door Centraal Birma/Myanmar reist zal niet veel van de Tatmadaw, het
leger, merken. </span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">De
militairen verblijven achter de muren van hun bases. De oorlog met de
minderheden wordt in afgelegen gebieden uitgevochten waar weinig
buitenlandse pottenkijkers zijn. De eindeloze sessies van mannen in
uniform die decennialang de staatstelevisie domineerden, zijn
grotendeels verdwenen, net als de meeste rode billboards die overal
boodschappen verspreidden als “Alleen de Tatmadaw is een vader,
alleen de Tatmadaw is een moeder”, “De Tatmadaw en het volk zijn
éen” en “De Tatmadaw zal de Unie nooit verraden.” </span></span></span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Die
indruk van afwezigheid is bedrieglijk. Dankzij een lange geschiedenis
van overheersing zit het militaire instituut nog altijd diep
verankerd in alle aspecten van de samenleving.</span></span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;"><br /></span></span></span>
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 21.3333px;">Die rol van hoeder van de natie (met een Birmaanse boeddhistische identiteit) eist de Tatmadaw deze dagen weer openlijk op. Met alle schade vandien voor het democratiseringsproces en de pogingen tot vrede met de etnische minderheden en het stichten van een federale staat. Het land staat op een verontrustend kruispunt.</span></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><i><br /></i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: large;"><i>Voor het hele verhaal zie De Groene Amsterdammer van deze week.</i></span></span></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-50266752599636186082017-09-16T01:09:00.002-07:002017-10-04T09:28:11.831-07:00Een giftig dossier in een gewond land<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="page-break-before: always;">
<span style="color: black;"><span style="font-size: 16pt;">De
vergeten burgeroorlog in Birma/Myanmar trok mijn aandacht toen ik in
1991 op zoek naar verhalen door Azië reisde. Met een bestaan dat in
een rugzakje paste streek ik vervolgens in het hoofdkwartier van de
rebellen in de jungle neer.</span></span></div>
<span style="color: black;"><span style="font-size: 16pt;">Wat in
mijn hoofd begonnen was als een overzichtelijke strijd van
onderdrukte etnische minderheden en stadse dissidenten tegen een
militair regime, werd gaandeweg een steeds complexer labyrint van
spelers.</span></span><br />
<span style="color: black;"> <span style="font-size: 16pt;">Bij
elkaar besloegen de namen van alle opstandige groepen en subgroepen
enkele pagina's. En net als ik een beetje dacht te snappen hoe het
zat, ontstond er weer een volgend nieuw Bevrijdingsfront. Gezamenlijk
een vuist tegen de junta maken was niet de sterkste kant van de
rebellen. Ook hun relatie met de stadse dissidenten die net als het
regime grotendeels tot de Birmaanse meerderheid behoorden, was met
regelmaat gespannen. De verdeel en heers trucs van het bewind
speelden handig in op al het onderlinge wantrouwen.</span></span><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 16pt;">Stap
voor stap ontdekte ik tussen de vergezichten van fluwelen heuvels een
overhoop gehaald land waar diepe grieven tegen het centrale gezag van
generatie op generatie overerfden.</span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: 16pt;">Toen
ik een van mijn Birmese vrienden in 1991 vroeg over welk gebied hij zich voor
de toekomst de meeste zorgen maakte zei hij: “De Rakhine staat.”
Ik snapte aanvankelijk weinig van die opmerking. Het westelijke
gebied tegen de grens met Bangladesh was aan mijn aandacht ontglipt.
Kort daarna kwam in Rakhine staat een militaire operatie op gang die
tienduizenden van de grotendeels statenloze Rohingya moslims naar
Bangladesh joeg. Ik merkte hoe vrijwel niemand van al degenen die
zich verzetten tegen het regime en die democratie en mensenrechten
hoog in het vaandel hadden, zich voor die tragedie bleek te
interesseren. Het duurde weken voordat leiders uit de diaspora het geweld tegen de moslim minderheid veroordeelden en
vermoedelijk gebeurde dat uiteindelijk alleen maar omdat Westerse
adviseurs er op aandrongen. Ook in de rest van Birma bleek er
nauwelijks of helemaal geen sympathie voor de Rohingya's. Men
beschouwde hen als indringers uit Bangladesh. De verschillende moslim gemeenschappen elders in het land, die een geheel andere historische achtergrond hebben dan de Rohingya's, hielden zich stil over hun vervolgde geloofsgenoten.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: 16pt;">Op
zoek naar een verklaring voor die reacties stuitte ik op een
ingewikkeld verhaal waar een geschiedenis van migratie, overheersing van lokale minderheden door de Birmaanse meerderheid in combinatie met angst voor islamisering, plus extreme armoede en de trauma's van een
samenleving met decennia van dictatuur en geinstitutionaliseerd vijanddenken een grote rol spelen. En vandaag de dag komt het effect van die cocktail opnieuw in alle hevigheid naar buiten. Social media waartoe enorme aantallen in korte tijd toegang kregen, jagen de polarisatie alleen maar verder aan.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;"><br /></span>
<span style="font-size: 16pt;">Het merendeel van de Birmezen heeft geen enkel besef waartoe haatzaaien en konsekwente uitsluiting van een groep kunnen leiden. De omineuze voorbeelden uit de geschiedenis zoals de holocaust of de genocide in Rwanda zijn onbekend. Het helpt evenmin dat hun huidige leiders op een enkeling na geen moreel tegengas geven.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Voor buitenstaanders inclusief talloze "Burma watchers" is nauwelijks te begrijpen hoe extreem gevoelig de kwestie van de Rohingya's ligt vanwege die even complexe als beladen erfenis, en hoe explosief de situatie in het land nu is. De vrees voor een islamistische overheersing zit bij velen in de Rakhine staat maar ook ver daarbuiten, ingebakken. De angst voor de toekomst, sowieso al groot in deze ongewisse periode van transitie, neemt alleen maar toe en social media gooien olie op het vuur met berichten dat een islamitische staat aanstaande is. Terwijl de wereld deze dagen vol ontzetting naar het humanitaire drama kijkt, </span><span style="font-size: 16pt;">sluiten zich de gelederen onder een groot deel van de Birmaanse meerderheid. De steun voor Aung San Suu Kyi die zich uit in rallies in de straten en portretten van haar in alle soorten en maten op social media is geen verrassing. Support voor haar is voor velen bovendien nog steeds een manier om nee te zeggen tegen het leger. Maar bij anderen valt weer waardering voor de militairen te bespeuren. Precies zoals de Tatmadaw (het Birmese leger) zich dat wenst in de slogan die de junta burgers decennia lang door de keel duwde: "The people and the Tatmadaw are one" . </span><span style="font-size: 21.3333px;">Angst en woede vanwege de aanvallen door moslim militanten overheersen, en qua gekrenkte trots kan men er ook wat van nu Aung San Suu Kyi en daarmee ook de natie internationaal onder vuur ligt. E</span><span style="font-size: 16pt;">mpathie met de Rohingya's is bij dit alles verder weg dan ooit. Birma</span><span style="font-size: 16pt;"> is een diep gewond land.</span></div>
</div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-26370971171004112742017-09-09T00:42:00.002-07:002018-08-29T23:38:01.015-07:00De media obsessie met The Lady<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="page-break-before: always;"><span style="font-size: 16pt;">Jarenlang stond Aung San Suu Kyi te boek als voorvechtster van democratie en mensenrechten. Anno 2017 is ze in de schijnwerpers als een politica met een besmet blazoen die haar vroegere principes heeft verkwanseld.</span></div><span style="font-size: 16pt;">Het verhaal van onfeilbaar boegbeeld naar verguisde leider scoort. Ironisch genoeg plaatsten veel van de huidige critici Aung San Suu Kyi in het verleden op een voetstuk. Ook media speelden een grote rol om haar tot mythische proporties uit te laten groeien. De strijd tussen de fotogenieke oppositieleidster en de lompe generaals had zo'n aantrekkelijk The Beauty and The Beast gehalte dat berichtgeving over het labyrint aan spelers in de ingewikkelde etnische lappendeken vrijwel altijd bij voorbaat sneuvelde. Het hielp ook een handje dat Suu Kyi het morele gelijk overduidelijk aan haar zijde had, iets wat de Nobelprijs voor de Vrede in 1991 nog eens onderstreepte. Het woord icoon dook op en soms werd ze heilige genoemd. Het waren aanduidingen die ze verafschuwde. </span> <br />
<span style="font-size: 16pt;">Toen in de jaren van inktzwarte dictatuur een vrijer Myanmar nog een onmogelijk verre droom leek voorspelde ze: ”Dat gaat onze moeilijkste tijd worden.” Ze waarschuwde dat een democratisch gekozen regering na decennia van militair wanbeleid een failliete inboedel en een samenleving met diep wantrouwen tussen bevolkingsgroepen zou erven.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Ik moet vaak aan haar woorden denken nu die tijd is aangebroken.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Als Adviseur van Staat leidt ze een regering die uit nieuwkomers of omstreden oudgedienden bestaat, met een takenpakket waar bijna geen beginnen aan is. Er spelen minder fraaie eigenschappen op die tijdens haar moedige verzet tegen de junta nauwelijks aan de orde waren. Een autoritaire stijl van leiding geven, onvermogen om te delegeren, een overdosis koppigheid en onwil om te luisteren of kritiek te incasseren. Ook het tekort aan vers bloed en capabele adviseurs heeft ze deels aan zichzelf te danken. Om zich te weren tegen intriges, verraad en spionage verliet ze zich op een kleine achterban die haar onvoorwaardelijk trouw bleef. Nog steeds telt loyaliteit zwaarder dan competentie. Een kring van jaknikkers sluit degenen buiten die ze juist het hardst nodig heeft om zicht op de werkelijkheid te houden. De kritische houding van media en activisten wordt gezien als ondermijnend bij de enorme klus die haar regering in vijf jaar tijd moet zien te klaren. Uitleg over haar beleid krijgt de bevolking vrijwel niet meer.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Het leidde al meteen tot pittige discussies onder mijn Birmese vrienden toen Suu Kyi besloot in de hachelijke arena te stappen waar het leger dankzij een ondemocratische grondwet grote politieke macht heeft, en de totale controle over de ministeries van Defensie, Binnenlandse Zaken en Grensbewaking. Sommigen gaven haar gelijk dat ze pragmatisch de mouwen op wilde stropen, maar de meesten noemden het een fatale vergissing. Ze hadden liever gezien dat ze een leider van nationale eenheid was geworden die boven de partijen stond. Ze waarschuwden dat de ondemocratische setting die de militairen jarenlang bekokstoofden een dwangbuis zou blijken, of erger nog, een openstaande val. Vooral de spanningen in de westelijke Rakhine staat zouden Suu Kyi in een even onmogelijke als machteloze positie plaatsen en haar neergang inluiden. Ze lijken gelijk te krijgen.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Suu Kyi faalt in haar taak om op te komen voor alle inwoners van Myanmar en het geweld van militairen en Rakhine milities tegen burgers te veroordelen. Het weinige dat ze zegt - meestal spreekt namelijk een dubieuze woordvoerder afkomstig uit het ancien regime - klinkt behalve uitgeput en slecht geinformeerd, ook hardline en defensief, terwijl het land juist een boodschap van compassie met de slachtoffers, en van vrede en verzoening nodig heeft.</span><br />
<span style="font-size: 16pt;">Zeer terecht nemen media haar de maat. Maar de aandacht voor The Lady is zo obsessief, dat degene die deze nietsontziende operatie tegen Rohingya militanten en burgers uit laat voeren buiten beeld blijft: legerleider generaal Min Aung Hlaing. </span> <br />
<span style="font-size: 16pt;">Ook de rest van de berichtgeving ademt voor een belangrijk deel hetzelfde simplisme als in de periode dat ze bewierookt werd, al is ze nu van Beauty Beast geworden. De gedurfde stap voor de aanstelling van een adviserende commissie onder leiding van Kofi Annan om de inwoners Rakhine staat meer welvaart en vrede te bieden, laat zien dat ze de situatie wel degelijk serieus nam. Vrijwel nergens is in media terug te vinden dat ze ervoor pleitte om voor de Rohingya bevolking noch de aanduiding Rohingya noch het denigrerende Bengali te gebruiken omdat beide olie op het vuur gooien. Dat ze op 19 juli van dit jaar tijdens de belangrijkste herdenkingsdag van het land religieuze kopstukken van alle gezindten in haar huis ontving, was een cruciale boodschap aan de Birmese samenleving die vrijwel geen buitenlandse journalist oppikte. Via haar juridisch adviseur Ko Ni onderzocht ze hoe de grondwet aan te passen viel, maar ook dat is grotendeels vergeten, net als het feit dat hij die poging in januari van dit jaar met de dood moest bekopen. De moord op de constitutioneel expert -overigens een moslim- was ook een dreigement aan Aung San Suu Kyi om niet te zagen aan de poten van de militaire macht. </span> <br />
<span style="font-size: 16pt;">Zo veel media aandacht als er is voor Suu Kyi en haar falen, zo absurd weinig aandacht is er voor de complexiteit en achtergronden van het conflict in de Rakhine staat. Het straatarme en verwaarloosde gebied heeft een lange geschiedenis van strijd tussen boeddhistische koninkrijken en sultanaten. Migratiegolven eisen tot de dag van vandaag hun tol. De bevolkingssamenstelling wijzigde dramatisch toen onder de Britse overheersing tienduizenden koelies en landarbeiders uit India werden overgebracht. In de Tweede Wereldoorlog moordden moslim strijders enkele boeddhistische dorpen uit om aansluiting bij Pakistan af te dwingen. Tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Bangladesh in 1971 kwam een hoos van vluchtelingen naar West-Myanmar. Die turbulente historie speelt een grote rol in de percepties dat deze moslims separatisten zijn waarbij de naam Rohingya als politieke constructie dient, of indringers uit Bangladesh die de lokale bevolking gaan overvleugelen.</span><span style="color: black;"><span style="font-size: 16pt;"> Een groep fanatieke monniken jaagt de vijandigheid flink aan en ook een lokale nationalistische Rakhine partij injecteert het gif van intolerantie. Hun boodschap valt in een extra vruchtbare voedingsbodem omdat de etnische minderheid de Rakhine eveneens decennia lang onderdrukt werd door het militaire bewind - al staat dat in geen verhouding tot de vervolging die de Rohingya's ondervinden. Al jarenlang voelen de overwegend boeddhistische Rakhine zich zwaar miskend omdat er wel aandacht is voor de Rohingya's terwijl niemand wil zien hoe de Rakhine identiteit naar hun zeggen wordt bedreigd door zowel de oprukkende islam als door de Birmanisering (Birmanen zijn de etnische meerderheid). Ernstige c</span></span><span style="font-size: 16pt;">onflicten over grond en drugs plus plannen voor economische megaprojecten, zetten de samenleving verder onder druk. </span> <br />
<span style="font-size: 16pt;">Inmiddels is Aung San Suu Kyi qua beeldvorming in dezelfde kwaadwillende categorie beland als de militairen die al decennia dood en verderf zaaien. De haat op social media is wereldwijd ontstellend. Reden te meer voor media om een zorgvuldig en breed narratief te bieden bij het diep tragische scenario dat zich in Myanmar ontvouwt.</span><br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div>Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-65045697511968388582017-08-27T23:40:00.000-07:002018-11-04T04:02:38.332-08:00Wat er gaande is in West-Myanmar<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div align="LEFT" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><div style="margin-bottom: 0cm;"><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Al sinds het midden van de jaren zeventig voert het leger in Myanmar geweldscampagnes uit tegen de moslim minderheid de Rohingya's. Af en aan vormde zich verzet in het grensgebied tussen Bangladesh en West-Myanmar maar veel gewapende strijd was er niet. Wie de situatie kende, vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat die er wel zou komen vanuit de zwaar onderdrukte islamitische bevolkingsgroep. Dat is nu gebeurd.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Even leek er een sprankje hoop voor de inwoners van de Rakhine staat in West-Myanmar.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Op 24 augustus overhandigde een commissie onder leiding van Kofi Annan aan de regering een rapport met aanbevelingen voor vrede en verzoening. Zoals burgerschap en meer bewegingsvrijheid voor de zwaar vervolgde en gediscrimineerde Rohingya moslims, maar ook sociaal-economische initiatieven waar alle andere inwoners in de straatarme verwaarloosde staat baat bij zouden hebben.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">De regering beloofde de adviezen uit te voeren. De grote vraag bleef wel hoe. Het dossier ligt gevoelig in het overwegend boeddhistische Myanmar, het leger heeft nog altijd de totale controle over de machtige ministeries van Defensie, Binnenlandse Zaken, en Grensbewaking alsmede over het grootste deel van het ambtenarenapparaat. De regering onder leiding van Aung San Suu Kyi toonde het afgelopen jaar minder daadkracht dan nodig was. Dat komt ook omdat Suu Kyi maar al te goed beseft dat ze moet koorddansen omdat ze politieke suicide pleegt als ze het leger en haar boeddhistische achterban tegen zich krijgt. </span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Maar koud een paar uur na de overhandiging van het rapport werden een dertigtal politieposten en een legerbasis in het Noorden van Rakhine staat aangevallen door Rohingya strijders. De aanvallen waren weliswaar gecoordineerd, maar gebeurden met simpele wapens zoals lichte geweren, messen en stokken en ze richtten zich tegen kleine posten. Ze werden deels uitgevoerd door dorpsbewoners. De operatie was allesbehalve een professioneel militair offensief, er leek eerder ook de nodige wanhoop uit te spreken.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">De gevechten die zich inmiddels hebben uitgebreid, worden aangestuurd door ARSA (Arakan Rohingya Salvation Army), een totnogtoe tamelijk onbekende militante groep onder leiding van Rohingya's uit de diaspora. Al langere tijd is deze organisatie bezig met de opbouw van een gewapende beweging. Naar schatting tientallen Rohingya's die met de regering samenwerkten werden de afgelopen maanden door ARSA vermoord. </span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">De opstand waaraan Rohingya burgers deelnemen - naar verluidt deels ook gedwongen - is een reactie van de lokale bevolking op decennia van terreur en onderdrukking. Bij veel Rohingya's overheerst wanhoop en het idee dat er niets meer te verliezen valt. Triest genoeg voelde het verschijnen van het rapport voor hen waarschijnlijk als “too little too late”. In de voorafgaande weken was de terreur na de komst van nieuwe legertroepen weer toegenomen. Tientallen Rohingya mannen waren opgepakt. De voedselhulp werd aan banden gelegd waardoor tekorten ontstonden.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">In essentie gaat het voor de ongeveer 1 miljoen Rohingya's (gedegen statistieken zijn er niet en sommige kenners beweren dat het aantal lager ligt) om een politieke kwestie. Ze willen erkenning als etnische groep in Myanmar en eisen burgerrechten die de meesten van hen ontnomen zijn.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Het is nog altijd een lokaal conflict al zijn er via de Rohingya diaspora connecties met bijvoorbeeld Pakistan en Saoedi-Arabie. Het gevaar van internationalisering ligt zeker op de loer. In diverse islamitische landen gonzen oproepen om de Rohingya broeders te hulp te komen. ARSA noemt zich de verdediger van de Rohingya bevolking, maar wat de werkelijke ambities van de organisatie zijn is nog onmogelijk te zeggen. Evenmin is duidelijk hoe veel steun ARSA onder de bevolking heeft en in hoeverre de organisatie de paniek onder de Rohingya bevolking voor een eigen agenda aanjaagt.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Legerbronnen in Myanmar duiden het geweld nu al als zeer gevaarlijk "moslim terrorisme" of "terrorisme door Bengali's" en een deel van de regering neemt deze retoriek over. Ook social media exploderen met paniekberichten dat de inname van de Rakhine staat door moslim extremisten nabij zou zijn.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Met een decennialang beleid van nationalistisch boeddhisme dat de Birmaanse meerderheid als superieur beschouwde, creeerde het militaire regime een vruchtbare voedingsbodem voor angst en vijandigheid. Konsekwent luidde ook de boodschap dat Rohingya's indringers uit Bangladesh zijn. Met terroristische aanslagen elders in de wereld plus de onzekere tijden die Myanmar beleeft vlamt de vrees voor 'de ander” onder de bevolking des te makkelijker op. Een groep fanatieke monniken en een lokale nationalistische Rakhine partij jagen de islamofobie flink aan.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Er zijn maar heel weinig mensen in Myanmar die zich realiseren dat de situatie grote gevolgen kan hebben voor het hele land als er geen oplossing komt in de Rakhine staat.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Daarvoor is ook het verbeteren van de positie van de overwegend boeddhistische minderheid de Rakhine van cruciaal belang. De Rakhine zijn eveneens decennia verwaarloosd en onderdrukt door het centrale militaire gezag - al staat dat in geen verhouding tot de vervolging en marginalisatie van de Rohingya bevolking. In dat klimaat krijgt een lokale nationalistische beweging die de Rohingya's tot zondebok maakt alle kans. De westelijke staat is nog altijd een van de armste gebieden van het land en ook conflicten rond land en drugs en economische megaprojecten zetten de samenleving zwaar onder druk.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Tienduizenden Rohingya's zijn vanuit het noorden van de Rakhine staat op de vlucht en hun aantal neemt met de dag toe. Een deel van hun woongebied staat in brand. Ook andere burgers verlieten in doodsangst hun dorpen. Het officiele dodenstal staat op 400, maar het is waarschijnlijk dat het werkelijke aantal slachtoffers veel hoger ligt. Het merendeel werd gedood door het leger en knokploegen, maar ook Rohingya strijders hebben burgers omgebracht.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Ook over de rol van ARSA zijn vragen te stellen. De timing van de aanvallen is op z'n minst verdacht. De organisatie moet geweten hebben dat deze operatie de implementatie van het rapport in de wielen zouden rijden en een nietsontziende reactie van de veiligheidstroepen tot gevolg zou hebben. Het is heel goed mogelijk dat ARSA aanstuurt op escalatie en daarvoor eigen burgers opoffert.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Terwijl de klok voor het vinden van een niet-militaire oplossing harder tikt dan ooit, lijkt het leger uit op een definitieve verdrijving van de Rohingya's. In die zin komt het geweld van ARSA de legertop prima uit.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: small;">Terecht nemen journalisten het beleid van Aung San Suu Kyi en haar regering kritisch onder de loep. Maar hun obsessie voor The Lady is zo groot, dat de man die opdracht geeft tot deze gruwelijke operatie buiten beeld blijft. Zijn naam is generaal Min Aung Hlaing.</span></div></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div></div>Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-76693168776217164772016-12-16T03:13:00.000-08:002018-08-30T06:34:01.955-07:00Afscheid van Aleppo: Heb mij lief, weg van dit land van verdriet en onderdrukking.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Fragmenten uit het verhaal over Aleppo. Voor het complete artikel zie: </span></span><br />
<div style="margin-bottom: 0cm;"><a href="https://www.vn.nl/minka-nijhuis-bommen-op-aleppo-syrie-volgende-generatie-sterven/?token=VDVwWUJwZmRFbzB3ZS9SbFZnTkt5VnlpUlNJQXNOU3FYblo4bmUyYWZXbz0">https://www.vn.nl/minka-nijhuis-bommen-op-aleppo-syrie-volgende-generatie-sterven/?token=VDVwWUJwZmRFbzB3ZS9SbFZnTkt5VnlpUlNJQXNOU3FYblo4bmUyYWZXbz0</a></div><div style="margin-bottom: 0cm;"></div><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;"><br />
</span></span> <span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">"Zouhir Al Shimale duikt in elkaar als achter hem de bommen inslaan. Maar hij dwingt zichzelf door te gaan met zijn verslag: “Doden in de straten, totale chaos hier”.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Sinds ruim 100 dagen geleden de definitieve belegering van Oost-Aleppo inzette, zet hij alles op alles om de communicatie met de buitenwereld gaande te houden.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Zijn twitteraccount toont de woorden die hij voor internationale zenders talloze keren herhaalde: </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Dozens of airstrikes, barrel bombs.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Displaced people, homeless.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Death on the roads.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Stuck people under rubbles!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">De berichten eronder klinken steeds meer als noodkreten vanuit een naderend een einde. Maar opgeven wil hij niet. “Ik hoop zolang ik adem.” </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Afgelopen zomer sprak Zouhir via skype bij het 75 jarig jubileum van Vrij Nederland. De bomvolle stadsschouwburg hield de adem in terwijl hij sober en vermoeid vertelde over het leven in zijn geteisterde stad.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Deed ik het goed?” vroeg hij me enkele uren later. Toen hij de volgende dag een foto van de volle rijen zag, schrok hij zich een ongeluk bij de gedachte dat hij honderden mensen toegesproken had. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Hij kon toen niet vermoeden dat hij voor een miljoenenpubliek zou gaan getuigen hoe burgers in het omsingelde Oost-Aleppo worden afgeslacht.</span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;"> </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;">…”</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
<br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;">“ <span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">...In de ochtend van 15 december komen de voorbereidingen voor de "evacuatie" op gang. Het wordt een ongewis traject zonder internationale waarnemers naar een gebied dat evenmin veilig is. Bewoners voor wie het noodgedwongen vertrek een deportatie is, laten afscheidsberichten achter op de restanten van hun huizen. Er staan melancholieke woorden van de overleden Syrische dichter Nizar Qabbani over een vertrek dat als een deportatie voelt: </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Heb mij lief, weg van het land van verdriet en onderdrukking,</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">weg van onze stad die vol dood is.”</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Maar ook strijdlustiger berichten achter: “We zullen terug keren, Aleppo.” En: “Onder elke vernield gebouwd liggen families met hun dromen begraven door Assad en zijn bondgenoten.”</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: 16pt;">Als het eerste transport van gewonden naar Turkije en het platteland van start gaat, staat Zouhir te midden van getoeter en loeiende sirenes verslag te doen voor internationale zenders. Een dag later verschijnt hij tegen een achtergrond van gehavende gevels: “Dit is de laatste boodschap. Ik ben nu klaar om te vertrekken.” Terwijl hij zijn publiek bedankt, valt het geluid weg. Al snel volgen berichten dat de evacuatie weer averij oploopt. Wie het werk van Zouhir de afgelopen maanden volgde, kan maar een ding wensen: Moge hij veilig wegkomen nadat hij voor een wereld die grotendeels wegkeek, een van de ogen en oren vanuit Aleppo was.” </span></span> </div><br />
(Twee dagen later komt het bericht dat Zouhir Oost-Aleppo heeft verlaten)<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;"><div style="margin-bottom: 0cm;"></div></div></div>Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-71212567388951554972016-10-07T00:25:00.003-07:002016-12-18T02:24:17.617-08:00De reddingswerkers van Syrie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Erger kan het niet worden dacht ik toen nog in Aleppo. Dat kon wel dus.<span id="goog_1974266508"></span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghBvjkAtmhajks3K-RawKmptfs1DksRXA4pZeBJjyrRCFdDTj1N5zz9mkgYqWL24LSHx8I72uhk3alrsp0vHH4MrDO4o28Mf_fMm49Eam16YpGmecW_BW1uUMgKnblwKSUm0yRO_rmK8c/s1600/tmp_6734-page-001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghBvjkAtmhajks3K-RawKmptfs1DksRXA4pZeBJjyrRCFdDTj1N5zz9mkgYqWL24LSHx8I72uhk3alrsp0vHH4MrDO4o28Mf_fMm49Eam16YpGmecW_BW1uUMgKnblwKSUm0yRO_rmK8c/s320/tmp_6734-page-001.jpg" width="320" /></a></div>
<span id="goog_1974266507"></span></div>
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-79872629621634197612016-05-05T00:18:00.000-07:002016-05-18T03:25:47.648-07:00Syrie op het Centraal Station<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1BcJ18WpJ9oIVooGdcgpf3OhTL3DZn4lBHZL70q4GCZHLq9yS-rjGhhjVQtr49KeC1lY4-DJTTwqGJvPpwSPuueGbOIxTecXYg0vfvW92SgCvnAVKAeBRhQPD2iR0HYUqbU4NKhcSQX8/s1600/Alaa+-2016-05-03-om-10.58.11-1280x687.png" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1BcJ18WpJ9oIVooGdcgpf3OhTL3DZn4lBHZL70q4GCZHLq9yS-rjGhhjVQtr49KeC1lY4-DJTTwqGJvPpwSPuueGbOIxTecXYg0vfvW92SgCvnAVKAeBRhQPD2iR0HYUqbU4NKhcSQX8/s200/Alaa+-2016-05-03-om-10.58.11-1280x687.png" /></a><br />
<br />
“Er zit een grote pijn in mijn geweten,” laat Alaa me via facebook weten terwijl bommen op Aleppo vallen. Het niets doen kwelt als hij in zijn nieuwe thuis in Nieuw-Vennep hoort hoe zijn moeder die achterbleef in de belaagde stad, aan de telefoon niets anders doet dan huilen. Of als hij op facebook in de foto van een lijk op straat een jongetje herkent. Hassan van 14 jaar.<br />
Hij wil iets doen. Zo reist hij met emmers vol rode tulpen naar het Centraal Station in Amsterdam. Hij hoopt dat elke reiziger die van hem en zijn vrienden een van de 1000 bloemen aangeboden krijgt, zal stilstaan bij het lot van de burgers in Aleppo. In lijn 24 waar het uitdelen al begon, werd hij omhelsd door een onbekende vrouw. Een man trok tien euro uit zijn zak. Alaa weigerde beleefd. “Ik wil geen geld. Ik wil dat mensen weten wat er in Syrië gebeurt.”<br />
In Genève vinden opnieuw onderhandelingen plaats, maar de luchtaanvallen op Aleppo verhevigen. De bommen op een ziekenhuis in het deel van de stad dat onder controle van rebellen staat, maakten tientallen slachtoffers. Het schokte de wereld hoe oostelijk Aleppo zo haar enige kinderarts verloor. “Het is nu in het nieuws dat er een ziekenhuis getroffen wordt, maar die worden zo vaak geraakt. Er komen al zo lang burgers om,” zegt Alaa. In de wijken die onder controle van het regime van Assad staan vallen doden door beschietingen van rebellen. Maar de aanvallen op het oostelijke deel van de stad waar burgers in de val zitten, zijn vanwege de inzet van bommenwerpers en helikopters aanzienlijk intensiever.<br />
In Aleppo was de 30 jarige Alaa de succesvolle eigenaar van een jeansbriek. Maar vanwege de oorlog belandde hij in de hulpverlening. Met vrienden bemande hij een gaarkeuken die voor ontheemde burgers 15000 maaltijden per dag bereidde. Ruim anderhalf jaar geleden vluchtte hij zelf. Weg uit de wreedheid van een oorlog die ook hem dreigde te veranderen in een persoon die hij niet wilde zijn. <br />
In zijn kleine appartement ruikt het soms naar koffie met cardamom. De geur van Aleppo. Op de muur hangen zwart wit foto's van vrienden met wie hij door de straten liep toen in 2011 de protesten tegen het regime begonnen. Sommigen zijn dood, anderen vermist. Op zijn facebookpagina drukt hij een pijnlijk verlangen naar rust en vrede uit. Hij postte een liedje van Toon Hermans: “Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken voordat de wereld verregent.” Bij zulke mensen wil ik horen.”<br />
Terwijl Alaa op zijn rode gympen door de stationshal rent om de ene na de andere reiziger een tulp aan te bieden denk ik aan de vele uren die hij al op het station doorbracht sinds hij in Nederland arriveerde. Bij de zwarte vleugel in de aankomsthal vloog hij zijn net gevluchte vriend in de armen en riep: “Kamikaze.” Die bijnaam kreeg hun kleine vriendenteam vanwege hun levensgevaarlijke werk als hulpverleners in Aleppo. In een hoek van het station ving hij maandenlang met Nederlandse en Syrische vrienden nieuw aangekomen vluchtelingen op. Hij zong er een zelfverzonnen liedje voor de baby van enkele maanden in zijn armen: “Rustig maar, je bent hier veilig.”<br />
Een half uur later zijn de 1000 bloemen op. Voor de ingang van het Centraal Station kijkt Alaa omringd door vrienden toe hoe een tros rode ballonnen met “Aleppo in my heart” de winderige voorjaarslucht in zweeft.<br />
Minka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5768023903862239208.post-47132362721999596442016-04-04T06:10:00.000-07:002016-06-17T06:13:39.626-07:00Society, crazy indeed<br />
<br />
https://www.youtube.com/watch?v=N-LEWqXHrcMMinka Nijhuishttp://www.blogger.com/profile/14370739738476821597noreply@blogger.com